เรื่องราวเกิดขึ้นสมัยที่การคลุมถุงชนเป็นเรื่องธรรมดา ตอนแรกสามีของฉันเป็นคู่หมั้นของพี่สาว แต่เนื่องจากพี่ของฉันไม่สามารถมีลูกได้ ฉันก็เลยต้องแต่งงานแทนที่เธอ
~
~
ดูเหมือนชีวิตแต่งงานของฉันกับสามีจะไม่เคยมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่หลังจากแต่งงานได้ 6 เดือน ฉันก็ตั้งท้องลูกคนแรก เมื่อฉันบอกเขา ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาคือ “แล้วไง”
ตัวพ่อแม่สามีก็ไม่เคยใส่ใจกับความรู้สึกของฉัน จวบจนฉันมีลูกคนที่สอง สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้น แล้ววันหนึ่งสามีก็มาบอกฉันว่าคนที่เขารักแท้จริงแล้วคือพี่สาวของฉัน ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปก็เลยขอหย่า และฉันไม่ต้องการให้ลูกต้องไปอยู่กับเขาก็เลยทำเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้ดูแลบุตรทั้งสองคนเอง แล้วศาลก็อนุญาต และสั่งให้สามีต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตรให้ฉัน
~
~
วันที่ฉันเดินออกจากบ้าน พี่สาวฉันพูดออกมาคำเดียว “ขอโทษ” แต่ฉันไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำเดียว เวลาผ่านไปเป็นสิบๆปี ฉันเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอย่างมีความสุขด้วยตัวคนเดียว ลูกๆของฉันโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมด วันหนึ่งฉันก็ได้รับข่าวว่าสามีเก่าของฉันเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันก็เลยตัดสินใจไปร่วมงานศพ
ที่งานศพ ทนายบอกว่าสามีทิ้งพินัยกรรมไว้ให้ฉัน เป็นพินัยกรรมที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์เปิดออกดู เมื่อฉันเปิดซองดูก็เห็นหัวจดหมายเขียนว่า “ขอโทษ” และสามียกทรัพย์สินทุกอย่างให้ฉัน เมื่อเรื่องนี้รู้ไปถึงหูทุกคน พี่สาวของฉันและครอบครัวของทั้งฉันและสามีต่างก็คัดค้านอย่างรุนแรง แต่ทนายความบอกว่านี่เป็นความต้องการของผู้ตายไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่สุดท้ายฉันก็ยอมที่จะไม่รับอะไรทั้งสิ้น
~
~
~
~
คุณรู้มั้ยทำไม…เพราะฉันก็ไม่ต่างกับสามี วันนี้ของปีหน้าในงานศพนี้คงจะเป็นงานของฉันบ้าง ฉันเป็นมะเร็ง ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันอย่างมีความสุข ไม่ติดค้างใครทั้งสิ้น
ที่จริงฉันเองก็ผิด ฉันไม่เคยบอกสามีสักครั้งว่าฉันเคยรักเขา บางทีถ้าเรามีโอกาสได้พบกันในโลกหน้า ฉันคงจะได้บอกเขาสักครั้ง